Winter

Vandaag, 21 december 2024, is het de kortste dag. 

De zon gaat vandaag op om 8.46 en onder om 16. 31 (die tijden kunnen plaatselijk nog wel een beetje verschillen, afhankelijk van hoe noordelijk je je bevindt). 

Hoe dan ook, een korte dag dus. 

Maar je kunt natuurlijk ook bedenken dat er vanaf vandaag iedere dag een heel klein beetje meer licht zal zijn. 

Vandaag begint ook de winter (de astronomische winter). 

Hierboven zie je een allegorie op de winter uitgebeeld. Door Caesar Boëtius van Everdingen. 

Het schilderij hangt in het Rijksmuseum Amsterdam. Een jonge vrouw warmt haar handen boven een testje met kooltjes vuur. 

Ze zal het vaak koud gehad hebben, deze vrouw. De periode waarin dit schilderij werd gemaakt, rond 1644,  staat bekend als de Kleine IJstijd. 

Kort licht, lang donker, koud,  met vaak als enige verwarming een vuur in de haard. En als enige verlichting datzelfde vuur en misschien een kaars. Toen...

Wij boffen maar! 

Geen kitsch

 

Zo mooi vind ik dit schilderij, tsjonge wat zou ik er van genieten als het bij mij hing. 

Het is een werk van Alexej von Jawlensky (1864-1941). 

Een schilderij dat deze Russische kunstenaar maakte in 1920.

Het zou bij mij heel, heel lang aan de muur mogen. Zoals het ook heel, heel  lang bij de huidige eigenaar aan de muur hing en misschien wel hangt. 

Misschien hoor, want toen deze eigenaar er mee naar Tussen Kunst en Kitsch ging, bleek het 300.000 euro waard te zijn.  

Als ik het goed begrijp had ze geen idee. 

Laatst was er in het museum waar nu de etsen van Rembrandt zijn een mevrouw die me vertelde dat ze er zelf ook een flink aantal had. Van die etsen.  Kort geleden ontdekt toen ze het huis van haar overleden moeder moest uitruimen en daar een kluis met inhoud vond. 

Ook zij had geen idee. 

En een paar weken geleden in Kunst en Kitsch nog een man die een stoel langs de weg had zien staan en meenam. Een stoel die er eigenlijk niet uitzag, maar toch een hoop geld waard bleek te zijn. 

Ja dat zijn echt van die smulverhalen. 

Ps. Bij nader inzien zou ik als het mij was overkomen misschien toch wel kiezen voor die drie ton. Een ton voor elk kind!!! En dan moesten zij de allermooiste kopie laten maken die er maar te maken valt! 

Small things like these

 

En al weer zag ik een mooie film in onze Cinema Oostereiland. 

Deze keer omdat de film me van diverse kanten werd aangeraden. 

En vooral door twee mensen van mijn boekenclub. 

De film is dan ook gebaseerd op een boek. Een boek dat ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik denk ik in dit geval nog doen. 

Meestal is het andersom, lees ik eerst het boek en verkeer vervolgens in grote twijfel of ik de film nog wel wil zien. 

Dan doe ik het meestal toch en de angst voor teleurstelling is tot nu toe niet bewaarheid geworden, maar dit terzijde.

Dat boek trouwens is Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. 

Bovendien is de film A quiet girl,  een film die ik echt heel mooi vond,  ook gebaseerd op een boek van Claire Keegan: Pleegkind.

Twee boeken te lezen dus. 

Goed, de film, het verhaal:

Ierland, jaren tachtig van de vorige eeuw. Bill Furlong is kolenhandelaar, hij is vader van vijf dochters en echtgenoot van Eileen. De katholieke kerk is van groot belang. 

Bill  ontdekt een geheim. Hij ontdekt  wat er aan de hand is bij de nonnen in het klooster als hij er met Kerst een bestelling aflevert. 

Bill is een hard werkende man en  niet bepaald gewend om over zijn gevoelens te praten. Maar hij heeft ze natuurlijk wel. En hij handelt. Bill dóet wat. 

De inleidster deze keer in de Cinema, had gezegd dat ze kwaad was na afloop. En dat begijp ik. Ik was het ook. 

Hier laat ik het bij. Behalve dat ik zeg dat de film een aanrader is. Dat we er naast kwaad ook stil van werden.

De beelden van Anat Ratzabi

 

Kijk, hier zie je de kunstenares Anat Ratzabi. Zij staat,  in ons museum (dat is het Westfries Museum in Hoorn),  naast een prachtig kunstwerk van haar hand. 

En dat kunstwerk is gebaseerd op een schilderij van Rembrandt, getiteld: Vrouw badend in een rivier.

Dat schilderij is natuurlijk prachtig. Rembrandt schilderde hier, naar alle waarschijnlijkheid, Hendrickje Stoffels. In 1654. Het doek hangt niet in ons museum, maar in London. 

Anat Ratzabi baseerde zich voor haar beeld op dit werk. 

Ik vind het niet te geloven dat iemand zo'n plat werk, om kan zetten in een beeld. Driedimensionaal. Ik vind het echt ontzettend knap en mooi en Ratzabi kan dat. 

Het beeld, de sculptuur staat in ons museum, midden tussen de etsen van Rembrandt. Die etsen, dat zijn er zo'n tweehonderd. De beelden, (van brons),  dat zijn er negen. Allemaal gebaseerd op etsen of schilderijen van Rembrandt. 

Ik heb de beelden inmiddels zo vaak bekeken dat het goede bekenden lijken, dat ik ze wil aanraken. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar oooh wat vind ik ze mooi. En wat is mijn bewondering voor Ratzabi groot. 

Nog even over die etsen. Er zijn er dus zo'n tweehonderd te zien. 

Ik hield eigenlijk altijd meer van de schilderijen van Rembrandt dan van de etsen. Maar nu ik er zo vaak ben geweest en dus ook zo vaak heb gekeken, houd ik nog steeds van de schilderijen hoor, maar vind ik de etsen ook echt geweldig. Daar helpt de app die je in het museum kunt downloaden heel erg bij. Daarmee kun je de etsen zo dicht bij halen dat je werkelijk ieder krasje kunt zien. En dat leidt soms tot verrassingen. 

Hoe dan ook, de tentoonstelling is verlengd, maar na 5 januari is het echt afgelopen. Dus je hebt nog even...

Voor meer info over de kunstenares: klik

Nomen est Omen

 Jeanette  van Hip en Kleurig,  zag dit bord:

Inge blogt niet meer, maar stuurde deze Nomen:

En een paar dagen later stuurde Inge er weer eentje en die vind ik wel héél bijzonder:

Dit is meneer Contant (zijn echte naam) en hij schrijft over geld en zo in het Max Magazine. Als die naam geen voorteken zou zijn... Zegt Els

En mijn bijna-buuf Kitty zag al bladerend in een tijdschrift een vogelhuis ontworpen door Klaas Kuiken

Marga zag een viswinkel in Bruinisse. De naam van de eigenaar? Haaij!

En het zit hem vandaag een beetje in de vis hoor, want ik zag er ook een:

Visbedrijf van Netten:

En Inge, nogmaals: 

Notaris Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen

En de laatste is van mij. Misschien een beetje twijfelachtig, maar leuk genoeg vind ik:

Dat was het weer, voor deze ronde. Blijf vooral insturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Monday Mural

Als je in Amsterdam aan de wandel bent, zie je van alles, ook op het gebied van murals. 

Een schildering is niet altijd per se op een muur, het kan ook heel goed een schutting zijn,  waarachter gebouwd wordt. 

Natuurlijk wordt er gebouwd, altijd!

Vaak is het kleurrijk, soms is het (in mijn ogen) niks en ik denk dat de kunstenaars ook wel weten dat dit werk zeker niet voor de eeuwigheid zal zijn. Schutting weg, schildering weg. 

Maar toch zit er soms een klein pareltje tussen. Zeg nou zelf, dat koppie, dat is toch gewoon hartstikke mooi gemaakt. 

Ik lees net dat Sami van Colourful World een pauze houdt wat de murals betreft. En omdat ik mijn vondsten altijd op haar blog plaats, hou ik ook maar even een pauze. 

Alleen voor wat de murals betreft dan hè. Daar ga ik weer mee verder op 13 januari. 2025. 

Doe ik er nu nog eentje extra:

Linking to Sami's Colourful World 

Traditie

Tijd voor mijn (enige) jaarlijkse traditie. Smith & Burrows met hun 'When the Thames froze'.

Hun lied stond in de hitlijsten van 2011 en denk er maar eens over hoe lang dat al geleden is. Wat er allemaal veranderd is. 

Voor jou persoonlijk en ook in en met de wereld. 

Ik werkte nog, ik had nog geen kleinkinderen en we maakten een reis naar Syrië dat jaar. 

(Ik was nu trouwens oprecht verheugd over de val van Assad, maar die vreugde is al een beetje getemperd, het is afwachten). 

De tijd gaat snel, veel te snel. Er is veel gebeurd, we zijn dertien jaar ouder en het gaat niet goed in de wereld.  

Of Smith & Burrows nog als groep optreden weet ik niet, maar hun mooie lied is er nog:

So tell everyone

that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart...

Vaandeldrager

 Een tijd geleden zagen we een documentaire over de aankoop van het schilderij De Vaandeldrager van Rembrandt. 

Ik had hem al eerder gezien, die docu,  maar raakte weer net zo geboeid als de eerste keer. 

Ik denk omdat het zo'n totaal andere wereld is dan mijn wereld. 

Ook omdat de Vereniging Rembrandt een bekende organisatie is, waar ik bijna niets van wist. Een organisatie die geld te verdelen heeft als het op kunst kopen aankomt en dat ook doet, dat verdelen. 

Of eigenlijk het bestuur doet dat en zij zijn weer gemandateerd door de leden. Ze besteden hun geld, een heleboel geld,  niet alleen aan Rembrandts trouwens. Enfin, dat krijg je allemaal te zien.  

Het leverde een zeer fraai kijkje op in dat bestuur. 

De directeur van het Rijksmuseum onderhandelt over de aankoop van De Vaandeldrager. Er was 175 miljoen voor nodig.  

De staat betaalt uiteindelijk een heel groot deel en de rest moet worden betaald door de Vereniging Rembrandt en het Rijksmuseumfonds. 

Is er genoeg, gaat het lukken? Er is ook een kaper op de kust. Superspannend om te zien. 

Inmiddels wéten we dat het gelukt is. De Vaandeldrager hangt te schitteren in de Eregalerij van het museum. 

Ik kende de Vaandeldrager van plaatjes en het was niet bepaald een favoriet schilderij. Hoewel Rembrandt zelf model was voor het portret en dat vind ik nou juist weer wel heel leuk. 

Ik vind het mooi dat-ie er is, dat de aankoop gedaan is en dat de Vaandeldrager hangt waar hij hoort te hangen en dat is in het Rijksmuseum Amsterdam. 

Nou en geïnspireerd door de docu gingen we toen we voor iets anders in het Rijks waren, toch nog maar  even kijken in de Eregalerij. 

Niet alleen naar de Vaandeldrager, er werd ook gewerkt aan de Nachtwacht. Prachtig om te zien. Wat een werk en hoe durf je er aan te beginnen. Knap hoor die vrouwen die daar werken! 

De Onbedoelden

 

Nu dus het boek dat ik gisteren al eventjes noemde. 

Wat een prachtig boek was dat. 

Ik las erover bij haar, klik. , noteerde de titel en was van plan het tzt te reserveren. 

Tzt, want mijn lijst van te lezen boeken is nogal lang. 

Toen ik zocht naar een luisterboek, voor onderweg, kwam dit boek bovendrijven. Ik dacht ik probeer een stukje en was meteen verkocht. 

Ik luisterde en wandelde en wandelde bijna iedere keer een stukje langer dan nodig was. 

Want wat een verhaal. Een verhaal ja, maar gebaseerd op ware gebeurtenissen. 

En met de docu in gedachten die ik bijna tegelijkertijd volgde,  zo ontzettend goed gedaan. 

Zo zou het gegaan kunnen zijn. 

Ongelooflijk! 

Daarbij ook nog eens heel goed geschreven (en in mijn geval ook van belang: goed voorgelezen).  En tenslotte, dit is een verhaal dat makkelijk te sentimenteel of te dramatisch geschreven zou kunnen zijn. Dat was het niet en dat is behoorlijk knap. En ook heel knap: er wordt geen moreel oordeel gegeven. 

Het verhaal:

Aaf en Annemarieke zijn een tweeling. Hun moeder Claudia was jong, ongehuwd, verliefd op een Griekse gastarbeider en zwanger geraakt. 

En daar in het katholieke Limburg van toen, 1967,  was dat een schande, een drama  en dus moesten de baby's verdwijnen. 

Claudia moest afstand doen. Ze wilde dat niet, ze dacht ik krijg ze wel groot. Maar hoe had ze dat moeten doen. Ze zat klem, kon nergens heen.  

Daar heb je het weer, dat afstand doen was 'de oplossing'. Claudia en haar kindjes zouden opnieuw kunnen beginnen. Maar niet samen. Nee, niet samen. 

Dat is al afschuwelijk, maar het werd nog erger. De baby's bleven namelijk niet samen en werden allebei apart geadopteerd door een kinderloos echtpaar. Ze waren onwettig en onbedoeld. 

Een tweeling! Uit elkaar! 

De adoptieouders van Aaf moesten beloven dat ze pas als Aaf eenentwintig was zouden vertellen over het tweelingzusje. (Weer de kwalijke rol van de Raad voor de Kinderbescherming). De adoptieouders van Annemarieke wisten het niet eens. 

Enfin, zo geschiedde. 

Aaf gaat dan op zoek naar haar tweelingzus. Ze vindt haar en samen gaan ze op zoek naar hun biologische moeder en later naar hun biologische vader. En naar hun geschiedenis. 

Alle hoofdpersonen in dit verhaal zijn slachtoffer, daar komt het op neer. Claudia, de tweeling, de vader. 

Een heel aangrijpend en ontroerend boek. Onthutsend en kippenvel op heel veel momenten. En wat ik al zei erg goed geschreven

Dossier Afgestaan

Ik keek naar een prachtige docuserie: Dossier Afgestaan.

Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader. 

Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet. 

Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook. 

Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.

Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.

Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen,  moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden. 

Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!! 

De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig. 

Het gaat over de baby's van toen.  Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu,  na zoveel jaar,  nog hebben.  Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's. 

Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe. 

Schrijnende verhalen. 

En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken. 

Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2). 

Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen!