Cléopâtre

Het was koud in Parijs en zeer regenachtig. 

Voor het Louvre hadden we al twee weken van te voren een tijdslot moeten bespreken, snap ik hoor, het mocht daar natuurlijk niet te druk worden, veel te onveilig, hahahaha!!

Maar het  was ons ontgaan en Pompidou was net een dag eerder dicht gegaan. 

En zo kwamen we,  vrij laat in  de middag,  terecht in het Institut du Monde Arabe. Ik was er eerder geweest voor een heerlijke pot thee met superlekkere Arabische lekkernijen en daar genoten we nu weer van. 

Eigenlijk wilden we een beetje opwarmen en schuilen. Bleek er een tentoonstelling te zijn over Cléopâtre. Cleopatra. 

Een intrigerende en fascinerende vrouw getuige de vele boeken, films, gedichten, tekeningen, schilderijen, beelden, balletten,  toneelstukken. 

Ik heb een beeld van Cleopatra, ontstaan door genoemde zaken. 

Maar feiten kende ik eigenlijk onvoldoende. Ik wist iets van Marcus  Antonius  en van Julius Caesar, ik kon Cleopatra een beetje plaatsen in plaats en tijd (69 BC-30 BC)   en dat was het. 

Het leek me dus leuk om eens te kijken en wat meer te weten te komen.

En dat is gelukt. Dat wil zeggen dat is gedeeltelijk gelukt. Die vrouw had zo'n ingewikkeld leven in korte tijd, dat het bijna niet bij te houden is met alle intriges, verhoudingen, liefdes, familieleden, oorlogen, huwelijken, kinderen. 

Een ding is zeker: Cleopatra was in die tijd een van de weinige vrouwen op het wereldtoneel. Ze was staatshoofd gedurende ruim twintig jaar en vocht voor  haar koninkrijk. Een powervrouw! Tot haar dood door zelfmoord

Er was veel te zien en te bewonderen op deze tentoonstelling. Munten, sieraden, gebruiksvoorwerpen. Kleding, filmpjes, presentaties. 

Zie ik hier in de musea toch vaak vooral mensen van onze leeftijd, daar waren er opvallend veel jongeren. Echt heel opvallend en het was geen groep of zo, wat ik eerst dacht.

Verder wemelt het natuurlijk van de legendes over deze vrouw. 

Zoals bijvoorbeeld het verhaal dat Cleopatra een weddenschap had met Marcus Antonius over wie het duurste feestmaal zou kunnen geven. Ze won door een parel op te lossen in azijn en dat drankje op te drinken. 

Er was echt ontzettend veel te zien en te beleven. We zijn er een paar uur geweest. 

De zelfmoord (ze liet zich bijten door een giftige slang),  is heel vaak afgebeeld en werd ook heel vaak getoond hier in Parijs:

Dit zijn zo van die leuke onverwachte dingen. Ik had echt nooit gedacht: ik ga naar Parijs en dan ga ik eens even daar een tentoonstelling over Cleopatra bekijken. Terwijl zoiets nou juist zo'n reisje erg leuk maakt. 

The Penguin Lessons

 

We waren met vrienden naar de film, deze film: The Penguin Lessons. En we genoten er alle vier van. Het verhaal (gebaseerd op ware gebeurtenissen): 

De hoofdpersoon is leraar Engels op een dure school in Argentinië. Jongens in schooluniformen, een echte ouderwetse headmaster en een huishoudster. 

De leraar, Tom Michell, heeft het moeilijk op die school. 

En Argentinie heeft het ook moeilijk. Het is namelijk 1976. 

Dan is er een dag dat de school tijdelijk moet sluiten en Tom besluit samen met een collega een weekje vakantie te vieren in Uruguay . 

En daar, op een strand, is olie aangespoeld. Er zijn daardoor dode en stervende pinguins en Tom, daartoe aangezet door zijn date van die avond, redt er een. Die pinguin wijkt niet meer van zijn zijde en moet mee naar Argentinie. Kan niet anders. 

Er gebeurt van alles met Tom en de pinguin en zoals ik zei, het is 1976, het jaar van de militaire coup en de dictatuur. Dat is het ernstige stuk van het verhaal. 

Het geheel is gebaseerd op ware gebeurtenissen, die leraar schreef er een boek over. 

'Gebaseerd op',  betekent natuurlijk niet dat alles echt is gebeurd, maar het verhaal van de pinguin en de school wel. 

Er is een mooi slot, een tikkeltje onwaarschijnlijk, maar ontroerend was het beslist. 

Een prachtige film en een absolute aanrader. 

Twee boeken

 

Over dit boek had ik veel positiefs gelezen en dus reserveerde ik het. Het duurde lang voor ik het in handen kreeg,  dat zegt al wat. 

Namelijk dat het boek populair is. 

Ik begon enthousiast te lezen en in twee dagen had ik het uit. 

Het heeft me zeker wel geboeid, anders had ik het niet uitgelezen, maar om nou te zeggen dat ik het een fantastisch boek vond, dat nou ook weer niet.

Het verhaal: Quentin is zestien en het heeft hem in zijn leven niet meegezeten. In die zin dat hij meerdere keren is ontspoord en zelfs in een jeugdinrichting heeft gezeten. Toch komt hij uit een goed gezin, is niet dom, had altijd nog een Pake en heeft nog steeds een Beppe die onvoorwaardelijk van hem houden. 

Dat het toch mis is gegaan heeft te maken met een traumatische gebeurtenis in zijn leven. Daar wordt niet heel uitgebreid op in gegaan, het wordt zijdelings vermeld. 

Hij besluit, samen met zijn ouders,  om naar Canada te gaan. Niet met de ouders, maar helemaal alleen. Daar zal hij worden opgenomen in een Christelijk gezin, zeer Christelijk, om zodoende een geheel nieuwe start te maken. 

Quentin is echt een aardige jongen en het gevolg is dat je met hem meeleeft. Hij wordt in dat gezin slecht behandeld,  vanaf het moment dat hij daar aankomt in zijn paarse skipak. Hij mag niet eens naar school en wordt te werk gesteld bij een boer die nog erger is. Toch maakt hij vrienden en is hij erg lief voor het jongste meisje in het gezin, Ruth, die beperkt is. Zijn leven is echt heel erg, niet een beetje erg, heel erg. 

Op een gegeven moment gaat hij terug naar huis en als hij er net is, krijgt hij heel slecht nieuws. 

Ik denk dat het boek eigenlijk Young Adult is en hoewel ik daar soms van houd, viel het toch een beetje tegen. Vooral omdat ik sommige zaken wat onwaarschijnlijk vond. 

Van de andere kant: toen ik hoorde dat de schrijver zelf een akelige jeugd heeft gehad met nogal wat overeenkomsten, dacht ik dat het aan mij heeft gelegen. 

En dan het tweede boek. Dat is zo'n boek dat ik niet uitlas. Misschien niet zozeer omdat het niet goed was, maar omdat het me veel te veel tijd en inspanning kostte.

Alle recensies zijn lovend, maar ik ben gekomen tot bladzijde 92 (van de 409) en toen smeet ik het bijna weg. Zo irritant.

Dan ben ik aan het lezen en aangezien ik niet steeds heel veel tijd heb moet ik wel met enige regelmaat stoppen. Dan zou ik later eigenlijk verder willen lezen, maar dat lukt niet omdat dan het verhaal helemaal niet meer duidelijk is en moet ik een heel stuk terug om het weer op te pakken. 

Het verhaal: 

Bodie gaat terug naar de eliteschool waar ze met een beurs zelf leerling is geweest. 

Een toenmalige klasgenoot Thalia is in die tijd vermoord en voor die moord werd de zwarte leraar Omar Evans veroordeeld. 

Of dat terecht is, was indertijd al twijfelachtig. 

En Bodie begint ook nu weer heel erg te twijfelen

Nou toen ik zoiets las op de flap, dacht ik dat is een spannende thriller. En misschien was het dat ook wel, maar niet voor mij. 

Zomaar een paar boeken die ik niet of slechts een beetje kon waarderen. Erg? Welnee helemaal niet. Niet eens jammer. Want er is zoveel! Zoveel te lezen en met een bieb in de buurt en tips o.a. van bloggers heb ik altijd, echt altijd wat te lezen. 

Verstrengeld

Voor Conny's bloghop was het thema deze keer: Verstrengeld. 

Ik koos voor paren die voor altijd verstrengeld zijn. 

Als je de ene naam hoort, springt de andere naam automatisch in je hoofd. Romeo en.... of Romeo en ....

Ik had nog veel meer namen in mijn hoofd, echt veel meer. Maar eigenlijk had ik nog twee vrouwennamen erbij willen hebben en die kon ik niet bedenken.  

Wil je net als ik gaan kijken wat anderen bij dit thema hebben bedacht en gemaakt: klik. 

Haiku's, madeliefjes en ... sneeuwklokjes

 

Eerst zag ik deze twee haiku's. 

Voor wie het even is vergeten: een haiku is een dichtvorm en die komt uit Japan. 

Zo'n haiku is aan regels gebonden. Het gedichtje moet uit drie regels bestaan. Niet meer en niet minder. De eerste regel moet dan vijf lettergrepen hebben, de tweede regel zeven en de laatste regel weer vijf. 

Dat is het. 

Ik heb het vroeger vaak met kinderen gedaan op school. Daar kwamen soms hele mooie haiku's uit. 

Déze twee (ik heb natuurlijk wel even geteld hè),vind ik echt geweldig. Ik zag ze in het SieboldHuis (Japanmuseum) in Leiden. 

Een grondzonnetje... wat prachtig bedacht en duizend zolen weerstaan, ja dat doen ze.

Daarna liep ik natuurlijk aan madeliefjes te denken en hoewel het 13 november was, zag ik er toch een heleboel.

Allemaal grondzonnetjes die die duizend zolen hebben weerstaan. 

Ik zag ze in Leiden, maakte een foto en heel kort daarna maakte ik weer een foto:

Sneeuwklokjes! Madeliefjes en sneeuwklokjes op één dag. 

Madeliefjes doen denken aan de zomer en sneeuwklokjes zijn voor mij een voorbode van de lente. En dat terwijl de winter nog helemaal niet is begonnen. 

Ik vond het bijzonder, het léék me bijzonder. Maar misschien is het dat wel helemaal niet hoor. Mischien is het gewoon heel gewoon. 

Mural in Parijs

 

Ik was nog helemaal niet klaar met de murals die ik eind september zag in Parijs. Dit kleintje vond ik erg leuk geschilderd, best knap ook. Kijk maar beter:

Ik kon het ter plekke niet helemaal goed lezen en dacht dat zoek ik thuis wel uit. 

Maar thuis...de laatste drie regels kon ik echt niet lezen, de naam aanvankelijk ook niet. De vertaling van het eerste stuk was: 

Het is geen kruimel brood, het is de oogst van de hele wereld die de mensheid nodig heeft, zonder * en zonder *

De naam kon ik dus ook niet lezen, maar toen ik eenmaal bedacht dat daar misschien Louise Michel stond, toen ging er een klein lichtje branden. Want Louise Michel, was dat niet.... 

En ja hoor, zij komt voor in het boek van Bert Wagendorp én ik zag foto's van haar op de tentoonstelling  'Nieuw Parijs : Van Monet tot Morisot'. Ik heb er ook over geblogd en mijn blogsels dat zijn soms de beste geheugensteunen die ik heb. 

En ja het bleek dat Louise Michel klopte en toen was het citaat meteen te vinden. Al met al heeft het best veel tijd gekost, en maar turen en maar turen. 

Ja,  nu ik het gevonden heb,  lijkt het overduidelijk allemaal, maar dat was het toch echt niet! Gelukkig vind ik zo'n een beetje speurwerk erg leuk!

En ik vind het bijzonder dat zo'n citaat uit de tijd van de commune, kennelijk nog steeds leeft in Parijs.

Ce n'est pas une miette de pain, c'est la moisson du monde entier, qu'il faut à la race humaine, sans exploiteur en sans exploité

Linking to Sami's Colourful World 

Cadeautje

 

Kijk, dit is ons mooie Westfries Museum. 

Het is een gebouw uit 1632. In de 17e eeuw werd hier vergaderd door de Gecommitteerde Raden van West-Friesland en het Noorderkwartier. Het bestuur van dit gebied, zeg maar. 

Het gebouw heeft hierna nog andere functies gehad, maar sinds 1881 is het museum geweest. 

En nu... de verbouwing. Het museum is gesloten en er wordt gerestaureerd en gerenoveerd. Er wordt heel hard gewerkt, het schijnt binnen al onherkenbaar te zijn en wij, de vrijwilligers, krijgen binnenkort een rondleiding. Ik kan niet wachten...

En nu, was er zoals ik eerder vertelde een Stadsgeprek in Hoorn. Een gesprek waar ik bij mocht zijn,  over het beeld van Jan Pietersz. Coen. Het beeld dat pal voor het museum  staat. 

Het was een mooie dag met goede gesprekken en toen het klaar was, kregen alle deelnemers ook nog eens een cadeautje en ooh wat vond en vind ik het leuk. Kijk zelf:

Ik durf het bijna niet te gebruiken. 

In het tasje zat ook nog een toegangskaart voor de Statenpoort, een ander historisch gebouw waar 'Het Verhaal van Hoorn' wordt gepresenteerd door het museum. Dat is de plek waar ik nu iedere week vrijwillig. De kaart liet ik achter, daar kan iemand anders weer blij mee worden gemaakt. 

Ik heb even mijn best moeten doen om te vinden wie het ontwerp maakte. Gelukt: het is Jessie Vermeer. En als je nog meer van haar en haar kunstsouvenirs zou willen zien: klik

Stadsgesprek

Er is ontzettend veel gezegd en geschreven over J.P. Coen uit Hoorn die, namens de V.O.C.,  tienduizenden mensen op de Banda-eilanden liet vermoorden. 

Dat was omdat op die eilanden noootmuskaat groeide en Coen het alleenrecht daarop wilde hebben. Toen de bewoners gewoon wilden handelen pikte Coen dat niet en liet ze vermoorden of tot slaaf maken. 

Dat is een korte samenvatting.

Tja en dan is er natuurlijk het standbeeld van Coen op het centrale plein van onze stad. 

Ik denk dat zo'n beetje alle media en praatprogramma's aandacht hebben besteed aan dit beeld. Er zijn boeken over, podcasts, filmpjes en noem het maar op. 

Want: 

Een standbeeld voor een moordenaar? Genocide?  Het was een andere tijd. Hij heeft ook veel goeds gebracht. Het is onze geschiedenis. Het beeld is ook geschiedenis. Het beeld hoort bij Hoorn. En al die andere beelden dan? En al die andere verhalen, over Jan van Riebeek? Over Michiel de Ruijter ...  en. En de Coentunnel. En al die straatnamen overal in het land...?

De foto hierboven is gemaakt in 2020 (Coronatijd). Het lijkt of Coen stilletjes de aftocht blaast. Zo zag ik dat. 

Helaas deed hij dat niet,  met het gevolg dat het beeld er nog steeds staat en dat er nog steeds geen beslissing is genomen. Blijven, verwijderen, verplaatsen? 

De gemeente Hoorn gooide het weer open. Een paar weken geleden. 

Er zou een stadsgesprek worden gehouden over het onderwerp waar je je voor op kon geven en ik werd, na een loting onder 4000 mensen, uitgenodigd. 

Samen met nog zo'n tachtig anderen. Op een zaterdagmorgen in het gemeentehuis. In de raadzaal zelf. Die is tamelijk nieuw en ik was er nog nooit geweest. 

Kijk, daar opent de burgemeester juist de bijeenkomst. 

Hierna en na de koffie,  gingen we in groepen uiteen om met elkaar in gesprek te gaan. Het was niet de bedoeling om te gaan discussieren, te debatteren. Het werd mooi omschreven als het verkennen van elkaars emoties. Perspectieven zien. Dat gebeurde ook

Onder leiding van iemand van de Reinwardt-academie werd er op grote vellen zoals dit hieronder 'gewerkt'. 

Ik werd er aanvankelijk nogal kriebelig van omdat ik dit soort zaken sterk relateer aan studiedagen en verbindingsdagen met allerlei oefeningen en rollenspellen,  die ik op school meemaakte. Van die dagen die in mijn ogen niet veel opleverden, behalve dat het in de vrije tijd 's avonds erg gezellig was. Er was toevallig een oud-collega in mijn groep die er hetzelfde over dacht. We hoefden elkaar alleen maar even aan te kijken. Maar dit terzijde. 

Het werkte wel trouwens, de emoties hadden best hoog op kunnen lopen. Dat gebeurde niet, het was een prettig, open en positief gesprek waarin de perspectieven werden verkend. Er werd gezocht naar verbinding, naar oplossing. 

Aan het eind werden al die verschillende werkbladen gepresenteerd en misschien dat de gemeente er uiteindelijk iets mee kan. 

Zij gaan nu, nou ja in 2026, een voorstel doen over het vervolgproces. 

Tijdens de bijeenkomst werd een filmpje vertoond en als er nou iets verbindend was, was dat het. Je kunt het hier zien.

   

Na afloop was er een lunch voor alle deelnemers en werd er in sommige gevallen gewoon verder gesproken met elkaar. 

Mijn standpunt overigens, is uiteindelijk niet veranderd. 

Er stond die ochtend bij de ingang van het stadhuis,  in de stromende regen een groep te demonstreren en flyers uit te delen.

Die flyers mochten niet mee naar binnen.

Ik keek en zag de borden. Ik zag ze.

De foto komt uit de krant. Het regende zo hard dat ik zelf geen foto kon maken anders had ik het gedaan. 

Gezichtjes

 'Twee cracottes en een plakje 30+ kaas zó verbazingwekkend is dat nou toch ook weer niet… 😉', mailde Kitty.

'Vriendin at vanmiddag bij mij 'n boterhammetje... Gezichtje op de rundertong!!! (Nogal duivelachtig he?)', schrijft Catherine Grosjean

Mirjam Polman stuurde een gezichtje in twee foto's.

'Als ik van het smalle weggetje de 100 traptreden op loop naar ons huis tegen de berg, draai ik mij weleens om. Even genieten van het uitzicht aan de overkant van het dak. Ik zie dan altijd een guitige kop grijnzen.... Jij ook?'  

Ik moet zeggen dat ik het niet zag. Niet meteen, want een dag later zag ik het zeker wel. En zelfs zo goed dat ik het nu nooit meer niet kan zien:

'Dit gezichtje keek me verbaasd aan toen we een file indoken'. Emie zag het

'Ik ben ook zo'n stille berichtjeslezer. Vind de berichtjes met de gezichtjes die overal gezien worden altijd erg grappig. Toen we afgelopen zomer onderweg naar huis waren vanuit Noorwegen, hebben we tijden achter deze camper gereden', zegt Heidi Kok

En van mij: hotelkamerdeur in Parijs

De volgende komt van Heidi W.:

De laatste twee voor deze ronde zijn van Dora Huisman. Ze zegt: 'Het opgerolde blad lijkt wel op de kop van een schaap.

En deze appel met zijn bolle wangen kwam ik tegen tijdens het schillen van de moesappels'.

Dat was het weer voor deze keer. Alle inzenders hartelijk dank en als altijd: blijf speuren, mensen. En inzenden: bettievdgriend@hotmail.com 

Fonduepan

 De allereerste keer dat ik ging fonduen herinner ik me nog precies. We waren uitgenodigd bij onze overburen.  Ik was een jaar of dertien, veertien en ik had geen idee wat het was fonduen. Mijn ouders en ik... we vonden het erg gezellig zo rond een pan met elkaar en bovendien vonden we het erg lekker. 

Al vrij snel werd het normaal gevonden en fondueden we met enige regelmaat. Heerlijk,  met zo'n bord met allerlei vakjes waar je allerlei heerlijk sausjes op kon doen. En allerlei dingen erbij. Het leek ons niet erg gezond, maar we deden het toch. 

Toen we trouwden kregen we een fonduepan met toebehoren van mijn collega's . 

We zijn 46 jaar getrouwd en een heel groot deel van de tijd is de pan gewoon in gebruik geweest. Maar de laatste tien jaar toch eigenlijk niet meer. Te vet en die lucht... 

Dus een paar weken geleden achtte ik de tijd gekomen om de fonduepan naar de kringloop te brengen. De pan zag er nog goed uit en alles wat erbij hoorde, borden, vorken, onderstel was nog prima en compleet. 

Ik had geen idee of mensen nog fonduen, maar ja, dat weet je nooit. Sommige mensen kunnen heel goed gebruiken wat een ander niet meer wil. 

Het ging me een klein beetje aan mijn hart, maar ik bracht hem weg,  op de fiets. Nog best ver ook. Aangekomen bij de kringloop zette ik de pan op de tafel waarachter een man zat die spullen innam. Hij keek even en gooide de pan, zonder wat te zeggen en waar ik dus bij was in een grote container. 

'Gooit u mijn pan nou gewoon weg?' 'Ja hoor, vieze oude troep'. 

Woedend was ik. Mijn pan was zeker niet vies en ook geen troep. Wel oud natuurlijk en als die man slimmer was geweest had hij hem weg kunnen gooien waar ik niet bij was en dan had ik het nooit geweten. 

Ik zei dat ik hem terug wilde. Hij viste hem er weer uit en zette hem met een klap voor me neer. 

Enfin ik was echt heel kwaad en heb dat laten weten ook. 

Zijn vrouwelijke collega kwam me achterna en zei dat ze het snapte en dat ze hem er over zou aanspreken. Om het goed te maken kreeg ik een koffiebon voor in de winkel. 

Nou, als ik ergens geen koffie wil drinken is het daar, maar het was wel aardig bedoeld. 

Ik ging sputterend naar huis, met de pan en bedacht dat als nou de steel er af zou kunnen, dat het dan best een leuke bloempot zou zijn. Voor mijn part in de tuin. Mijn man haalde de steel er voor me af. 

Ha,  voorlopig hoeft de pan niet naar buiten, want ik vind hem hartstikke leuk.  Zo seventies!!!!

En trouwens... mijn lievelingskleur is groen, maar ik hou ook van oranje! Én van groen met oranje!