Gezichtjes

 Deze vind ik heel erg mooi. Zie je het gezicht op de klep van de fietstas? Dora zag het en stuurde het in:

En dat was nog niet alles mailde Dora. Kijk maar. Nóg een gezichtje, op dezelfde fietstas

Nog een gezichtje in de natuur. Ook van Dora. Dit kostte mij enige moeite, maar als je het dan ziet...

Conny stuurde dit gezichtje. Ze zag het toen ze een les gaf op een basisschool:

En Els zag (op de valreep) dit gezichtje in een stukje geitenkaas. Met een knipoog!:

Onze kleindochter Jet zei: Kijk mama ik had dit gezichtje in mijn boterham 🥪 gevonden, liefs Jet: 💋

Mevrouw W. tenslotte: Koken is niet echt mijn hobby, maar door het onverwachte gezichtje in de bakboter werd het deze keer toch leuk:

Dat waren ze voor deze keer. Dank allen en zoals altijd: Blijf speuren, mensen. En insturen: bettievdgriend@hotmail.com

Good Mom/Bad Mom

 

De twee vrouwen op deze foto, accentueren nog eens extra de affiche van deze tentoonstelling. Dat was Good Mom/Bad Mom. In het Centraal Museum in Utrecht. 

Dit waren ongetwijfeld Good Moms en ze hadden heel lieve baby's. 

'De moedermythe ontrafeld',  luidt de ondertitel van deze tentoonstelling. 

Wat je ziet zijn moeders uit heel verschillende periodes.

Je ziet ook verschillende kunstvormen,  schilder/beeldhouwkunst, films, intallaties.

Links, Hendrick Bloemaert, ca 1635-1640. Rechts, Artemisia Gentileschi, eg 17e eeuw. 

En je ziet een variatie aan moeders, bijv. de heilige (moeder) Maria, de oermoeder,  zie hierboven. 

Bij Bloemaert erg mooi, maar nogal geïdealiseerd en bij  bij Gentilileschi zie je al in de manier waarop de moeder kijkt wat verandering. 

Verder de wensmoeder, de moeder van een doodgeboren kindje.  Het gaat over Mothering, soms over politiek en emancipatie. 

Interessant en soms ontroerend. Ook gewoon mooi.  

Zoals dit werk van Femmy Otten. Zij maakte dit houten werk na de geboorte van haar dochter, aldus aantonend dat kunstenaarschap en moederschap samen kunnen. Dat was en is niet voor iedere kunstenaar vanzelfsprekend.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

 

Ik denk dat ik er niet teveel van moet zeggen, alleen maar wat moet laten zien.

Aline Thomassen, zonder titel 2008

Dit werk raakte me. Het komt rechtstreeks voor uit de eigen ervaringen van de kunstenares, het overlijden van haar kindje in de laatste fase van de zwangerschap.

Käthe Kollwitz, Mütter, 1919

En dit werk ook, ervaringen van Kathe Kollwitz, bij het verlies van haar zoon, eerste Wereldoorlog. Ik heb het al vaker laten zien op mijn blog. 

Ik had graag de serie foto's willen laten zien die Rineke Dijkstra in 1994 maakte van pas bevallen vrouwen, maar kennelijk wordt de naaktheid van een pas bevallen vrouw niet geaccepteerd.  't Lijkt Facebook wel, daar heb ik ook eens zo'n ervaring gehad. 

En dan deze wand, vol briefjes van dochters, zonen, moeders aan moeders. Ik stond hier echt in tranen te lezen. Heel ontroerend. Natuurlijk denkend aan mijn eigen moeder en onze eigen kinderen. 

Al met al vond ik het een uitstekend idee deze tentoonstelling, alleen al wat het thema betreft. 

Het meest interessant daaraan vond ik dat het moederschap hier ook getoond wordt in de lastige, verdrietige en moeilijke momenten. Niet alleen rozengeur en manenschijn en roze wolken. 

Ik denk niet dat iedereen van alles onder de indruk zal zijn, maar toch wel de moeite waard. 

(Het is misschien niet helemaal eerlijk, maar ik vergeleek het met de tentoonstelling van Kiefer in het Stedelijk en het van Gogh. Daar ben ik voor de tweede keer geweest en was net zo onder de indruk als de eerste keer. Dat zou ik bij deze tentoonstelling niet hebben denk ik)

Bijstand

 Twee verzoeken om bijstand op een dag. Of eigenlijk vier. 

De eerste was een meneer in de trein. Het was de trein naar Heerlen, via Utrecht. 

Er stapte een man in en die zei: 'Dames en Heren, als u tot Heerlen in deze trein blijft, zult u een paar keer last van mij hebben. Het is hier heet,  maar er komt straks koffie. Gratis.  Dus niet getreurd. 

Ik ben zelf dakloos geweest en  het is vandaag Majoor Bosshardtdag en ik kom geld ophalen voor het Leger des Heils'.   

Ik was een beetje te laat omdat ik mijn koptelefoon op had. Maar het leek me wel een aardige man. 

En wij zijn zelf soms best een aardig volkje hoor, want bijna iedereen betaalde wat. Wij ook. 

Er kwam natuurlijk nooit koffie en op het volgende station is de man ongetwijfeld uitgestapt en had een hele goede dag. 

Iemand in de coupé zocht het op en begon te lachen. Majoor Bosshardt-dag was het niet. 'Die bestaat wel, maar die is op 8 juni en dat is het nog lang niet.  We zijn er met z'n allen in getrapt'. 

Daarna liepen we door Utrecht en kwam er een vrouw, rond de zestig, best netjes gekleed , maar zonder jas, terwijl het op dat moment fris was.

'Mag ik wat vragen? Kent u Utrecht? Nee? Nou ik woon daar Conservatoriumbuurt, ja daar woon ik maar ik krijg geen geld uit de bank. Hebt u misschien vijf euro voor mij?

We deden het niet het was te snel na die treinenman. De mensen bij wie ze het daarna probeerde gaven ook niks. 

Langs de gracht heb ik zeker twee vrouwen zien zitten, op de grond met een bordje waarop stond dat ze oud en ziek waren en ik weet niet wat nog meer. Ik had niet veel los geld bij me, maar daarna had ik niks meer. 

 't Is wat. Ik vind het allemaal lastig hoor.

The Teacher who promised the Sea

 

Deze film is gebaseerd op ware gebeurtenissen ten tijde van de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939).

Ik zag hem met mijn man en  allebei hadden we tijdens en na afloop van de film deze gedachte: in wat voor boze droom zijn we terecht gekomen met ons allen? Het is bijna honderd jaar later en  het zou zo maar weer zo kunnen gebeuren. Sterker nog er zijn gebieden waar het gebeurt!!!

Het verhaal: 

Ariadna gaat voor haar grootvader op zoek naar haar overgrootvader. Zij krijgt het bericht dat resten van die overgrootvader mogelijk zijn gevonden in een massagraf. Ariadna gaat op zoek. Die zoektocht maakt dat ze uitkomt bij Antonio Benaiges. 

Antonio is een schoolmeester in een klein Spaans dorp. Een heel goede meester.  Ondanks tegenwerking in dat katholieke dorp,  werkt hij op een manier zoals heel wat meesters en juffen vandaag nog steeds zouden willen werken. Een kleine groep, experimenterend met een drukpers (Freinet) waarbij de kinderen hun eigen verhalen schrijven, maken, afdrukken en daardoor leren en leren. Antonio maakt ze nieuwsgierig. 

Op een gegeven moment  komt er kritisch inspectiebezoek en blijkt dat de kinderen echt heel veel hebben geleerd. Dat Antonio's werk goed is. 

Het blijkt ook dat de kinderen uit dit dorp nog nooit de zee hebben gezien en dan doet hun meester zijn uiterste best om een schoolreis naar de zee te organiseren. 

Voordat ze er aan toe kunnen komen wordt Antonio opgepakt en naar alle waarschijnlijkheid vermoord. 

Ariadna's grootvader was een van de leerlingen van Antonio Benaiges.

Het lichaam van Antonio Benaiges is nooit gevonden. Tot nu toe zijn er 12000 lichamen opgegraven van mensen die net als Antonio gedurende de burgeroorlog 'verdwenen'. 

Wij waren allebei echt geraakt door en onder de indruk van de film. 

We zijn eerst maar eens even koffie gaan drinken. Zo'n film dus. 

Hier is de trailer:

Demonstreren

 

Aan de binnenkant van de deur van onze meterkast, hangt,  al sinds 1981, deze sticker. 

Ik wilde hem er ooit afhalen, maar dat is niet gelukt zoals je ziet. 

1981: De grote demonstratie tegen kernwapens in Amsterdam. Vierhonderdduizend mensen op de been. 

Onze oudste zoon was nog een baby en ik vond dat ik moest demonstreren. Tegen kernwapens. Voor ons kind. 

In de tijd tussen toen en nu heb ik nog wel eens gedemonstreerd. Dat was altijd voor iets dat met onderwijs te maken had. Wat precies dat kan ik me niet meer zo goed herinneren. Kleinere klassen, meer geld voor...

Ik weet het niet meer. In ieder geval ook een keer op het Malieveld in Den Haag. (En eerlijk gezegd, dat waren ook gewoon leuke dagen)

Maar nu is het anders. We zien het met ons allen totaal mis gaan in de wereld. 

Er zijn alleen maar afschuwelijke gebeurtenissen. Lijden van zoveel mensen. En ook in Gaza. 

Ik voel me de hele tijd totaal machteloos. En ik dacht dit is iets wat ik kan en dan dus ook maar moet doen. 

Demonstreren!

Dus ik ging naar de kringloop en kocht een rood bloesje.Mijn man had nog een rode broek en daar gingen we. 

Met de trein naar Den Haag!

Veel te vroeg, in de trein zat welgeteld één andere 'rooie'. 

Maar in Den Haag werd het toch al wat roder en zo hadden we tijd om wat rond te lopen en mensen én bordjes te bekijken. 

Vanaf een uur of twaalf werd het drukker en drukker én roder en roder ... Er zijn naar schattting 150.000 mensen geweest. Honderdvijftigduizend!

We moeten maar hopen dat onze demissionaire premier ons inderdaad gezien en gehoord heeft, zoals hij zei. 

'Jullie staan ook op de foto', grapte onze zoon die deze foto stuurde. 

Enfin, de sfeer was goed, heel goed, rustig en bijna gezellig. 

Er was een podiumprogramma voor aanvang van de mars. De toespraak van de Joodse Miriam Guttmann vanaf dat podium was voor mij een hoogtepunt, waarbij ik tranen in mijn ogen kreeg. 

En ook van deze demonstrant waar ik een praatje mee maakte was ik onder de indruk. En van zijn bord waarvan ik de voor- en achterkant toon. 

En toen begon 'Het trekken van de Rode Lijn'. 

Wij liepen, nadat we het Malieveld konden verlaten en dat duurde lang,  de tocht niet helemaal uit. 

Er dreigde wat treinoverbelasting op de terugweg en mijn man moest op tijd terug zijn om met zijn koor te zingen.  

Het is goed afgelopen en ik ben blij dat we  gegaan zijn. 

Mural. En wat voor een!

 

Hier zie je een nog jonge kunstenaar aan het werk. 

Deze straatkunstenaar beperkt zich , gezien zijn leeftijd en lengte, nu nog tot de woonplaats van zijn grootouders. 

Nadat hij bij een vorige gelegenheid de grond aldaar bewerkte, is hij thans overgegaan op de muur. 

De muur van de schuur om precies te zijn. 

Op wiebelige krukjes behoeft hij enige ondersteuning, maar dat is slechts een kwestie van tijd. 

Dit dames en heren,  dit is Arthur, vijf jaar oud. 

Een echte schuilnaam heeft deze kunstenaar nog niet. Dat zal pas bij groeiende populariteit noodzakelijk zijn. 

Ik had het geluk dat er een bevriende fotograaf in de buurt was, zodat ik nu de eer heb samen met de jonge kunstenaar gefotografeerd te zijn bij het ontstaan van deze mural. 

Bij het ontstaan van deze kúnst. 

Neemt u daarbij alstublieft in ogenschouw dat deze Arthur,  met name wat kleur betreft,  alleen gebruik kon maken van een pakje stoepkrijt. 

Ik vind het werk echt fantastisch en ik ben oprecht verheugd dat ik u nu ook het fabuleuze eindresultaat mag tonen:

Van tags of andersoortige graffiti zal hier op deze plek geen sprake zijn, dus en dat tot grote vreugde van de kunstenaar,  zal dit werk voor lange tijd zichtbaar zijn. Slechts regen zou daar iets aan kunnen veranderen, maar als dat gebeurt zullen wij Arthur,  vriendelijk doch dringend, verzoeken de zaak wat bij te werken. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Talent, écht talent, verloochent zich nooit en gaat vaak over van vader op zoon, dus hier nog even wat de vader van de jonge kunstenaar, geheel geïnspireerd door zijn zoon, later die dag maakte:

Reünie

 

Gistermiddag was er een reünie met de collega's van de school waar ik gewerkt heb. Meer dan twintig jaar. 

Dan heb je op een grote school een heleboel collega's meegemaakt. Een aantal daarvan zie ik nog regelmatig. 

Maar er waren ook mensen die ik sinds mijn afscheid of sinds hun afscheid niet meer had gezien. Het leuke is dat je met sommigen gewoon verder praat alsof je ze gisteren nog zag. 

De school heet anders tegenwoordig. 

Bovendien zal dit ook de laatste keer zijn geweest dat ik in het gebouw was, want na de vakantie gaan 'ze' over naar een nieuw gebouw. 

Ik ben nog even in mijn oude lokaal geweest, waar helemaal niets meer hetzelfde was als toen ik er zat. Ik ging zelfs nog even naar de wc tegenover mijn lokaal. Die was zo dichtbij mijn klas, maar er waren tijden dat ik er niet naar toe kon. Onze kinderen waren niet altijd makkelijk en soms kon ik gewoon niet weg. 

Herinneringen...

Er waren drankjes en hapjes en een buffet. Er werd een quiz gespeeld met vragen over de school en de mensen. Er was een lied. Films en foto's. 

Ik heb van meerdere scholen reünies meegemaakt en van te voren ben ik altijd een beetje zenuwachtig. Hoe zal het zijn?  Heb je de mensen nog wat te vertellen? En zij jou? 

Die zenuwen waren onnodig. Het was goed. Ik heb een paar afspraakjes met mensen gemaakt en het was leuk. Erg leuk. 

En afgesloten nu. 

Simon and Garfunkel

Zoals al vaker gezegd, ik vind het altijd jammer om naar Amsterdam te gaan voor slechts een ding. 

We gaan meestal met de bus en soms met de trein en die zijn ook niet gratis natuurlijk. 

Nu hadden we (al maanden geleden) kaarten besteld voor Simon &Garfunkel in het Concertgebouw. 

Dat wil zeggen voor muzíek van Simon & Garfunkel door een tributeband. 

Zo'n evenement begint dan om 20.15. 

Ja en dan willen wij daaraan voorafgaand ook nog andere dingen doen, zien. 

Vanwege de zeer hevige regenval vertrokken we deze keer niet 's morgens, maar pas in de middag. Toch deden we veel. 

We bezochten de Josephine Baker- tentoonstelling in het Verzetsmuseum. Artis is daar tegenover en lag dus voor de hand. Ik heb over allebei verteld. 

Voor allebei hadden we tijd genoeg. Ik ben vaak in het Verzetsmuseum geweest, dus de vaste collectie hoefde deze keer niet. En in Artis hoefden we ook niet ieder dier te zien. Tijd genoeg dus. 

In het Concertgebouw krijg je eigenlijk vanzelf een feestelijk gevoel. Het is er mooi.  

Drankjes zijn inbegrepen, zowel vooraf als tijdens de pauze, zonder wachtrijen. Tijd genoeg om nog eens even goed rond te kijken.

En toen begon het concert. Twee mannen die heel goed zongen en heel goed muziek maakten. De liedjes,  die ik bijna allemaal woordelijk mee had kunnen zingen. (Wat trouwens maar bij een liedje ook echt gebeurde, dat was The Boxer, iedereen zong zachtjes het refrein mee). 

Nou we hadden een leuke avond, de muzikanten en zangers waren goed. 

En toch... ik zou niet nog eens willen. Ze gaven met enige regelmaat hun eigen draai aan de nummers. Dat mag natuurlijk, maar ik was er niet op voorbereid. Hun uitspraak van de teksten was ook niet zo goed. Ik ben the Analogues gewend op dit gebied, dat was de band die Beatlenummers deed. Daar ben ik een paar keer geweest. Bij die Analogues kon je,  met je ogen dicht,  zweren dat je bij de Beatles was. Hier dacht ik geen seconde dat ik Simon & Garfunkel hoorde. 

Maar toch was het best leuk hoor. 

En nu ben ik weer helemaal in de S&G sfeer. Dus ik doe hier even als extraatje een nummer bij van de echte. Mooi begin van de dag toch. 

Even lekker meezingen: I am a rock

Natura Artis Magistra

 De officiële naam van Artis, sinds 1838, Natura Artis Magistra. Vertaald: De natuur is de leermeesteres van kunst en wetenschap. 

Er was nog veel meer te zien, in die ruimtes waar ik het eerder over had. Dieren die niet door gaas of tralies gescheiden zijn van de bezoeker. En verschillende soorten door elkaar. Reken maar dat goed is uitgezocht of dat allemaal kan.

Dit was wel heel bijzonder vond ik. Toen ik met Els in Artis was werden we hier gewezen op...

... een schattig, pas geboren Grijpstaartstekelvarken (tje). 

Nog niet vaak goed te zien, maar wij hadden geluk. 

De moeder was nergens te bekennen. 

De tweede keer, toen ik met mijn man ging, was het kleintje niet te vinden. 

Maar moeder grijpstaartstekelvarken hing op haar gemakje te kijken. Zij had haar jong vast in de gaten, zij wel!

En ondertussen was in dezelfde ruimte de Luiaard juist niet lui aan het zijn en was er elders in de tuin nog een nieuw geboren dier  te bewonderen. 

Het was zo,  vanaf een uur of vier, tot sluitingstijd om zes uur, superrustig in Artis. Allebei de keren heb ik genoten en we namen ons voor om vaker te gaan. Het is er altijd mooi en bovendien,  het blijft interessant door de voortdurend veranderende en inspirerende ideeën over dieren. 

Nog meer Artis

Artis is altijd mooi. Het is niet alleen mooi om naar dieren te (kunnen) kijken. De tuin  zelf is prachtig. Heel mooi aangeplant, altijd wel wat in bloei, heel goed verzorgd.  Als je geen dier zou bekijken is het nog steeds een erg mooi park.

Kleurrijk is Artis: 

En om nu even een overgangetje te maken naar de dieren: 

De vogel die je hier ziet, dat is de Gewone Jaarvogel. Ik had er natuurlijk nog nooit van gehoord, ik ben pas de laatste paar jaar geïnteresseerd geraakt in vogels. Beter laat dan nooit natuurlijk. 

Maar goed, die Jaarvogel dus. Dit is het mannetje.  Het vrouwtje was een tijdje achter de schermen, om goed te kunnen herstellen van...

een staaroperatie. 

Daar ben ik dan echt van onder de indruk. Een staaroperatie bij zo'n vogel. Ongelooflijk. 

Deze vogels bevinden zich trouwens in een ruimte waar je als bezoeker gewoon in kan, ik bedoel er zit geen hek tussen bezoekers en vogels. Mooi en ook hier zeer fraaie beplanting.

En als bezoeker kun je heel dichtbij komen. Als de vogels, zoals deze Incastern dat toestaan natuurlijk...